Bosbranden, maar we fietsen door

De pelgrimsherberg had verder geen faciliteiten, dus we gingen vanochtend een ontbijtje doen in de lokale bar van Hospital.

Om daar te komen moest er nog even een hindernisje genomen worden: we moesten nog even trapje af...

In de lokale bar bleken de vele bosbranden het gesprek van de dag. Kunnen we nu verder of niet? Een groepje Nederlandse meiden zat er redelijk hysterisch in. Ze belden o.a. met de ANWB alarmcentrale, waarbij ze aangaven dat ze ingesloten waren door twee bosbranden, o.a. in Vigo. Edoch.... dat ligt 140 km verderop....

De beelden van de branden op TV en bv de evacuaties hielpen er niet aan mee om duidelijkheid te krijgen wat we nu wel of niet konden gaan doen.

Uiteindelijk bleek er iemand met de Guardia Civil te hebben gebeld. Het advies was om op de wegen te blijven en voor de wandelaars om in groepjes te blijven lopen.

Het duurde dus al met tot 09.30 uur voordat we vertrokken. Ondanks de weersverwachting was het droog, wel mist (rook?), en redelijk fris.

We kwamen toch vrij veel kleine bosbranden tegen.

Al snel werden we echter door een man in een auto geïnformeerd dat we tot.aan Sarria zonder problemen door konden rijden. De branden bevonden zich aan de andere kant van een rivier en we zaten bovenwinds.

Het plaatsje Renche met (wederom) bosbranden.

Een groot kloostercomplex in de plaats Samos.

Al met al konden we redelijk doorfietsen. Ja, er zaten weer behoorlijk wat klimmetjes in, masr het gebied is wat vriendelijker, eerder heuvelachtig dan bergachtig.

De lucht bleef donker, maar we hielden het droog. We vroegen ons ook af of die donkere lucht ook niet door de vele bosbranden werd veroorzaakt?

We kwamen door de plasts Sarria, waar we onze middagrust wilden houden. Sarria bleek een vrij grote stad, veel hoogbouw en niet veel asn. Daarom besloten we eerst even door te fietsen, maar dat werd al snel een klim van 5 km...

Uiteindelijk kwamen we uit in Portomarin. Een stadje met een bijzondere geschiedenis, het stadje is in de jaren '60 compleet verhuisd i.v.m. de bouw van een stuwdam.

We kwamen uit in een privé herberg (10€ p.p.). De eigenaar was van zeer goede zin. De fietsen konden in een garage worden gestald en de man hielp enthousiast Erik omhoog te duwen. We hebben hem dus maar getrakteerd op een biertje...

In de avond hebben we wat rond gekeken in Portomarin en in een lokaal tentje wat gegeten.

We hebben zelfs nog wat gedronken in een cafeetje en moesten ons nog haasten om op tijd (vóór 22.00 uur) terug te zijn...

Afgelegde afstand: 63 km

Nog meer klimwerk

Vanmorgen moest er eerst een reparatieklusje gedaan worden voordat we konden vertrekken, want mijn (Piet) remkabel was gebroken. Dat duurde niet zo lang, dus we waren om 9 uur weer op pad. Voor vandaag zou er (weer) een stevige klimklus op het programma staan: door het gebergte van Sierra de Ancares en dan 32 km alleen maar klimmen tot een hoogte van 1300 mtr.

In de verte ligt ons vertrekpunt: Villafranca del Bierzo. Het is nog redelijk vroeg, gezien de kleuren in de lucht, maar we zijn al aardig gestegen...

Dat klimmen gaat maar errug langzaam. Afhankelijk van het stijgingspercentage haal ik (Piet) hooguit een snelheid van 5 km/h. Soms worden we zelfs door de wandelaars ingehaald...

Eén van de bergdorpjes die we onderweg tegenkwamen.

Erik en Henk op één van de uitzichtspunten.

De route was zeker fraai, maar als je vermoeid bent, wordt je interesse steeds minder..... op een gegeven moment ben ik zelfs maar uitgestapt om m'n handbike maar omhoog te duwen, gezien de stijging en de vermoeidheid.

Na 32 km en om 16.00 uur (!) Kwamen we aan op het hoogste punt bij het plaatsje Cebreiro. We vonden het welletjes en gingen in Cebreiro naar een pelgrimsherberg. Daar werd ons doodleuk verteld dat wandelaars voorrang hadden op fietsers en dat we maar moesten wachten tot na 19.00 uur of er nog plaats zou zijn.

We zochten ons heil verderop in het dorpje, maar na 2 pogingen bleek alles in het dorpje vol te zijn. Cebreiro is een fraai dorpje, maar ook een echt toeristenoord. Er komen 2 Camino's samen voor het laatste deel naar Santiago en het was er gewoon erg druk. We besloten door te fietsen om het verderop maar eens te proberen.

Dit pelgrimsbeeld stond iets verderop op de route. Een pelgrim die tegen de wind opleunt. Het toont aardig de weersomslag die momenteel gaande is. Hadden we gisteren nog volop zon en 27 graden, vandaag waait het stevig en je voelt dat er regen aan zit te komen. We hebben het tot nu toe nog wel droog...

We kwamen uit in een gehucht: Hospital, in een pelgrimsherberg met 20 bedden, waarvan 1 rolstoeltoegankelijk. Dat bleek ook de gezamenlijke eetzaal te zijn, dus die moest eerst nog wel even uitgeruimd worden, net als de rolstoeltoegankelijke douche: die was tot opslaghok verworden...

Het pand bovenaan is de pelgrimsherberg.

We aten een hapje in de lokale bar en kregen daar gezelschap van een bejaarde Spanjaard. Hij had in de jaren '70 een paar jaar in Nederland gewerkt, herkende ons als Nederlanders en kwam een praatje maken. Hij was vervolgens niet meer bij ons weg te slaan, maar het was wel een gezellig mannetje. Toen we terug liepen naar de herberg, liep hij gezellig met ons mee.

Terug bij de herberg zagen we aan de horizon een brede rode gloed. We hadden eerder vandaag al veel rookwolken en ook blushelikopters gezien: in Galicie, zo'n 40 km verderop zijn op grote schaal bosbranden uitgebroken. Het was ook volop op het nieuws vanavond, dus het schijnt nogal heftig te zijn.

Afgelegde afstand: 38 km

Ons voornemen is/was om a.s. woensdag aan te komen in Santiago. Morgen lrijgen we regen. Momenteel (23.00 uur) stormt het zelfs. Dat wordt dus nog wel spannend....

We klimmen naar Cruz de Ferro en verder...

Zoals gezegd: we zaten in Rabanal halverwege een stevige berg en vandaag moesten we die klus nog even klaren. Vroeg vertrokken dus, vroeg genoeg voor de zonsopkomst.

Het resterende deel naar de top was nog 8 km fietsen. Gisteren hadden we het "makkelijke" deel gehad, vandaag was het echt klimmen, zo'n 7 - 8 % stijging. We deden er in ieder geval 2 volle uren over....

Een historisch huisje wat we onderweg tegen kwamen.

Een bijzonder moment tijdens de Camino is dus de aankomst op het hoogste punt van de hele tocht: 1500 meter hoog. Op die top staat al sinds eeuwen het Cruz de Ferro. Het is gebruik om tijdens de tocht een steen mee te nemen en die steen daar neer te gooien, waarmee je bij wijze van spreken je last van je afwerpt. In de loop van de eeuwen is er dan ook een hele berg stenen ontstaan rond dat kruis. Ook wij hebben onderweg een fraaie steen opgezocht (daar ben je dan al dagen van tevoren mee bezig, haha) en die steen op de berg gegooid.

En ach..... het was wel leuk voor de foto, maar verder...?

Soms kom je wel héél spontane uitingen van de Caminokoorts tegen. Deze gasten hadden ook iets met de tempeliers, gezien de aankleding.

Ná het hoogtepunt van de Cruz de Ferro kregen we eerst een korte afdaling en daarna gewoon weer een klimmetje. Pas daarna kwam de beloning: een afdaling van maar liefst 14 km! Dat ging loeihard naar beneden en binnen 25 minuten stonden we in de plaats Molinaseca.

In die stad kwam een man ons eerst toeterend voorbij rijden en stond ons iets later op te wachten. Ik kreeg met een "buen Camino" een handvol aardbeien en een handvol vijgen in de handen gedrukt. Gewoon weer erg leuk dus!

In de stad Ponferado bezochten we het kruisvaarderskasteel, ooit toebehoord aan de Tempeliers. Niet helemaal rolstoeltoegankelijk, maar pelgrims kregen korting en voor Erik bledk het gratis, dus toch maar even bezocht.

In het kasteel was een museum waar allerlei zeer oude manuscripten en boeken stonden tentoongesteld, zoals het "Book of Kells" (8e eeuws). Zeer interessant.

Zo'n kasteelbezoek kost even tijd en we wilden toch nog wat kilometers maken, dus fietsten we om 15.00 uur enthousiast verder vanuit Ponferado. Dat werd ook wel weer fiks klimmen...

We maakten toch nog een 20 km en kwamen terecht in Villafranca del Bierzo. Dat is ook weer een plaatsje met veel historie, een kasteel, een kathedraal, veel kerken, enz. Wij kwamen terecht in een pelgrimsherberg net naast een kerk. Die was wat moeilijk te bereiken, want het pad er naartoe was steil en geplaveid met grote keien. Na een dag zwoegen nog even een stukje uitdaging....

Voor 15 Euro zat je all-in: bed, avondmaaltijd + ontbijt. De avondmaaltijd gebeurde gezamenlijk en vóór het eten moest iedereen gaan staan (tegen Erik werd gezegd dat-ie mocht blijven zitten, haha), we pakten elkaars handen vast en de zegen werd uitgesproken door de Patre Familias met daarna de pelgrimszegen (het Ultreia). Ná de maaltijd moest er ook wel even gezamenlijk afgewassen worden...

Afgelegde afstand vandaag: 56 (zware) km's

We hebben nog zo'n 200 km te gaan tot Santiago

Vrijdag de 13e

Om 08.45 bertrokken we vanochtend vanuit Villar de Mazarife. Onverwacht kregen we toch weer lange wegen en nu zelfs grindwegen voor onze kiezen. 6 km lang stof happen en ploeterend door het vaak groffe grind. 

Eén van de eerste plaatsen die we aandeden was Hospital de Orbigo, een oud en fraai gerestaureerd plaatsje. Orbigo is vooral bekend van zijn historische pelgrimsbrug. Natuurlijk voert de pelgrimsroute daar dan ook overheen. 

Na Orbigo fietsten we prompt even verkeerd. Met behulp van Google-maps moesten we weer op de route terecht komen, maar gelukkig hebben we niet veel omgefietst. Ons routeboekje is uit 2009 en we merken zo af en toe dat het wegennet ondertussen toch wel is veranderd. 

Ergens onderweg zagen we dit oude kruis.

We kwamen uit in Astorgan, een wat grotere en fraaie stad. De route voert je via een vies industrieterrein de stad binnen, dus dat is wel wat minder. Om in de binnenstad te komen moet je een echt steil heuveltje op, zo'n 20%. Erik werd door Henk omhoog geduwd en ik kreeg spontaan hulp van een Amerikaanse mede-pelgrim. 

In een kerk was het kruisigingsverhaal uitgebeeld met levensgrote en levensechte beelden.

Natuurlijk bezochten we het Gaudi-kasteel, waar Astorgan beroemd om is. Ook haalden we daar ons stempeltje. Ook hier hadden wijzelf veel bekijks en werden we weer regelmatig op de foto gezet.

Ná Astorgan toch nog even stevig doorgefietst. We hebben een stevige berg voor de boeg en daar wilden we al een deel van afgelegd hebben. Halverwege die berg ligt het dorp Rabanal en daar zochten we de pelgrimsherberg op. Ook deze herberg bleek weer erg fraai en gezellig.

Rabanal is een fraai authentiek dorpje wat feitelijk helemaal bestaat van de pelgrims. Ik las ergens dat als de Camino er niet was geweest, ook Rabanal één van die dorpjes zou zijn die ten dode zou zijn opgeschreven

 In de avond besloten we bij een restaurant te gaan eten. We kwamen uit in een best wel chique tent, die onverwacht toch ook een pelgrimsmenu serveerde voor 12 Euro p.p. men was niet zuinig: de vissoep was een schaal vol, het hoofdgerecht tonijn en de wijn was geen fles van 0.7 ltr, maar een kan van 1.5 ltr (die hebben we maar niet helemaal leeg gedronken....). 

Afgelegde afstand: 56 km 

Door het land van Leon

Donderdag 12 oktober 2017

We zijn vanochtend op tijd vertrokken vanuit El Burgo Ranero. We wilden even stevig doorfietsen om de 42 km naar Leon lekker snel te kunnen doen. Ook in dit eerste deel van de dag hadden we weer lange, saaie en stoffige wegen. 

Voor de wandelaars moet dot trouwens wel helemaal een bezoeking zijn. Dat schiet natuurlijk helemaal niet op.....

Soms kom je mede-pelgrims tegen waarmee je wat uitgebreider een gesprek doet. De jongen op de foto hieronder heeft een onderbeen prothese en doet met zijn vriendin de Camino, afwisselend lopend en fietsend. Een erg opgewekt en enthousiast stel. Erg leuk. 

We kwamen rond 13.00 in Leon aan. Dat is een grote, maar ook fraaie stad met een imposante kathedraal. Die kathedraal wilden we bezoeken, maar de entree kostte 10 Euro. Geen korting voor pelgrims..... Dat hebben we dus maar niet gedaan.  Natuurlijk wel even een stempeltje gehaald voor in ons pelgrimspaspoort.

We zijn dus vrij vlot weer doorgefietst. Ná Leon kregen wr prompt weer wat hellingen voor onze kiezen. Tot 7%, dus dat was weer even ploeteren. We hebben een lunchpauze gehouden in een dorpje waarvan ik de naam niet eens meer weet. De dorpjes hier zijn vaak behoorlijk uitgestorven. Er staan vaak huizen die --heel authentiek-- van Adobe zijn opgebouwd  (soort leem met stro). Dat ziet er leuk uit, maar als zo'n huis leeg komt te staan vervalt het ook heel snel tot een ruïne.

In een ander dorp, bovenop een heuvel, zagen we veel huizen die onder de grond waren gebouwd. We kwamen geen verklarend bordje o.i.d. tegen, dus eigenlijk zijn we er niet achter gekomen waarom dat nu was. Mogelijk tegen de hitte?

Aan het eind van de dag kwamen we uit in de plaats Villar de Mazarife. Daar bleek een erg leuke, gezellige pelgrimsherberg te zijn. Een verademing met die van de afgelopen nacht. 

We zaten in de avond aan de pelgrimsmaaltijd aan. Voor 12 € 3 gangen, de bekende fles wijn en als klapstuk een aperitiefje.  Een soort likeurtje, erg sterk (49%) en in een soort van proefglaasjes. Erik vond die proefglaasjes erg leuk en probeerde op z'n beste Frans/Spaans  via de eigenaresse 6 van die glaasjes los te krijgen. We kregen dus prompt 6 gevulde glaasjes voorgeschoteld.... iets teveel van het goede dus... Er ontstond eel een geanimeerd gesprek met de eigenaresse en Erik kreeg 2 proefglaasjes en het recept van dat drankje! 

We slapen op een kamer met een Amerikaan.  Die loopt de Camino op 2 beugels, i.v.m. een verlamming, opgelopen door een auto-immuun ziekte. Toch wel bizar dat wij steeds weer gehandicapten tegenkomen. Gekscherend noemden we onze slaapkamer wel de "kneuzenkamer"..

Afgelegde afstand: 71 km (!)

We fietsen weer

Woensdag 11 oktober 2017

We lopen wat achter met onze reisverhalen. We hebben dan ook bijna het idee dat we tijd te kort komen. We fietsen tot na17.00 uur. Puffen even uit met een drankje, douchen, gaan eten en dan is het volgens het pelgrims-herberg-protocol zaak om vóór 22.00 uur op bed te liggen. Daar wordt dan dankbaar gebruik van gemaakt, want dat bed lonkt dan echt wel..... oftewel: een uurtje de reisblog bijhouden schiet er dan bij in.....

Vandaag (woensdag) zijn we dus toch maar vertrokken vanuit Carrion. Ikzelf (Piet) met de nodige pijnstillers. Het tempo lag beduidend lager, dat wel.

Na zo'n 10 km liep de versnellingskabel van de fiets van Erik eraf. Het bleek niet zo'n makkelijke klus om die er weer op te krijgen, dus dat kostte bij elkaar toch wel een uurtje. We zaten langs een provinciale weg, maar gelukkig was het qua verkeer erg stil

Het eerste traject bestond uit lange saaie wegen. Soms wat stijgend, soms wat dalend, maar qua omgeving niet veel aan.

We hielden een rustpauze in het stadje Saragun. Een ietwat vervallen, troosteloos dorp. Alleen het centrumplein zag er nog redelijk uit en daar hebben we dus ons broodje gegeten. Het was toen al 15.00 uur en we hadden zo'n 40 km afgelegd, dus we besloten nog wel een stukje door te fietsen.

We kwamen uit in El Burgo Ranero, een klein dorpje en toen was het al half 6. Bij de plaatselijke pelgrimsherberg werden we te woord gestaan door de Spaanse + chagrijnige beheerder. Dit keer kwamen we op een zaal met zo'n 16 bedden. Het sanitair was niet echt schoon. Al met al dus een mindere herberg (9 € p.p.). Er had een veldje in de brand gestaan, dus het hele dorp stond ook nog eens onder de rook.

Van buiten zag de herberg er nog eel aardig uit....

Het brandje...

's Avonds hebben we een hapje gegeten jn een lokaal restaurantje. Lekker gegeten en een gezellig tentje. Aan het eind van de avond kregen we het aanbod: betalen of de afwas doen. We hebben maar betaald....

Afgelegde afstand: 60 km. Volgens de km-tellers van Erik en Henk zelfs 64, dus dat valt niet tegen!

Oh ja: we zijn over de helft! We hebben ruim 400 km afgelegd, zelfs iets van 420 km, dus nog zo'n 380 km te gaan.

Een rustdagje in Carrion de los Condes.

Vanmorgen had ik (Piet) nog wel zoveel pijn dat er van fietsen niet zoveel zou komen. We moesten dus even in spoedoverleg wat we zouden gaan doen. Één ding was zeker: we wilden niet echt in het klooster blijven. Geen privacy, die bitse zusters en de taalbarrière.

We waren dus vóór 8 uur alweer vertrokken en namen om de hoek een ontbijtje in een barretje. We besloten om een rustdag te houden in Carrion de los Condes om morgen uiteindelijk te beslissen wat te doen. Wel of niet doorfietsen. 

Om 9 uur al informeerden we bij een Hostal (klein hotel) of we daar terecht konden. Dat kon, voor 55 Euro een rigen kamer met badkamer en we zouden er om 11.00 uur al in kunnen.

Het Hostal had de toepasselijker naam "Santiago". Een heel fraai pandje trouwens.

We streken naar op een terrasje en ik haalde bij een apotheek wat stevige pijnstillers. 

Om 11.00 uur namen we onze intrek in het Hostal. Terwijl Erik en Henk in de middag het stadje gingen bekijken heb ik onder het "genot" van wat pijnstillers een dutje gedaan.

Kerkje met plein in Carrion de los Condes. 

Aan het eind van de middag hebben we elkaar weer opgezocht en hebben we --heel toepasselijk-- aan de tapasjes en de Spaanse wijn gezeten op het volgende terrasje.

Op dit moment (20.45 uur) zitten we alweer op onze hotelkamer. De pijnstillers slaan goed aan, dus op dit moment is het voornemen om morgen gewoon weer verder te gaan met de Camino! 

We maken kilometers + een valpartij

Maandag 09 oktober. Na een ontbijtje in het chauffeurscafe (Tortillado, een soort van mix tussen een pannekoek en een gevulde omelet), vertrokken we om 09.15 uur om direct weer met een stevige klim te beginnen. Eigenlijk 2 fikse klimmen: eentje van 4 - 5 km, daarna een snelle afdaling en gevolgd door een klim van 4 km (van 6%) met daarna wel een lekkere lange afdaling.

We zijn nu wel serieus op de hoogvlakte tussen Burgos en Leon terecht gekomen. Een beetje desolaat landschap, weinig begroeiing en lange wegen.

Af en toe staat er een verkeersbord.....

De fietsroute loopt nu vaak gelijk op met de route voor de wandelaars. Of dat voor hen leuk is kun je je afvragen, want dat betekent dat ze vaak de wegen volgen en minder de paden door het landschap.

In de verte ligt Castrojeriz, een dorpje in de woestenij met de ruïne van een burcht op de top van de heuvel.

De lokale bevolking heeft goed ontdekt dat er geld te verdienen valt aan de Camino. Ergens onderweg stond een boertje in een oud busje die zichzelf tot mobiele stempelpost had bevorderd en wat prullaria (stempeltjes hout) gratis weggaf. Natuurlijk mocht je een gratis donatie geven en zo te zien liep dat wel...

Nadat we onder de boog van de ruïne van het voormalige kloostercomplex San Anton door waren gefietst hoorden we luide muziek: iemand die in de achtertuin van zijn boerderij een terrasje had geïnstalleerd en zo de klanten lokte.

San Anton en hieronder: Erik op dat terrasje.

We passeren de historische pelgrimsbrug over de Rio Pisuergo.

Onderweg stopte er een auto met een compleet gezin: er werd getoeterd, de man stak z'n duim op en er werd door alle inzittenden geapplaudiseerd. Dat geeft toch een goed gevoel...

Ondanks de lange hellingen maakten we wel kilometers en aangekomen in Fromista, een mogelijke overnachtingsplek, besloten we toch nog even door te fietsen. Prompt hield het ondersteunende motortje van Erik z'n fiets er echter mee op: een oververhitte controller. Wat wil je met wederom 26 - 27 graden en die lange hellingen. Gelukkig heeft Erik een reserve bij zich en toch wel een spannend kwartiertje konden we verder.

We kwamen terecht in de plaats Carrion de los Condes. Voldoende overnachtingsmogelijkheden, maar we waren laat 17.00 uur) en bij de eerste poging, bij de Jeugdherberg, bleek deze al vol te zijn met een kinderkamp, dus ze namen geen pelgrims meer aan.

Bij een kloosterherberg werden we te woord gestaan door 2 wel erge bitse zusters, maar we konden wel terecht. Toen Erik vroeg of één van hen toevallig Engels, Frans of Duits sprak, kreeg hij bits te horen dat we in Spanje zijn, dus er werd gewoon Spaans gesproken! Erik mocht op de benedenverdieping slapen en Henk en ik werden naar de 1e verdieping gedirigeerd. De lift mochten we niet gebruiken, dat was maar onzin. Toen ik (Piet) vervolgens wat moeizaam met de bagage de trap omhoog liep kreeg ik de wind van voren; ik had moeten vertellen dat ik ook slecht ter been ben!

Al met al sliepen we na veel geharrewar toch met z'n drieën op de benedenverdieping.

De kerk bij de kloosterherberg Espiritu Santo. Hieronder: detail aan de kerkmuur.

Toen ik (Piet) mijn fiets weg wilde zetten, stapte ik verkeerd, viel ik en kwam ik nogal onzacht met m'n ribbenkast (rechterzijkant) terecht op de beugel van een fietsenrek. Dat deed nogal fors pijn en het bleef ook fors pijn doen. Zodanig pijn dat ik denk aan mogelijk gekneusde ribben. Even afwachten dus hoe zich dat gaat ontwikkelen....

Nadat we waren geïnstalleerd en opgefrist zijn we Carrion de los Condes ingelopen en hebben we een hapje gegeten. Omdat je ook un deze kloosterherberg om 22.00 uur weer binnen moeten zijn, was de avond alweer snel om!

Afgelegde afstand: 74 km