Hè hè, eindelijk zijn we dan weg! Het hele jaar er mee bezig geweest, aan gedacht, maar er toch vooral tegenop gezien.

Goed, vorig jaar hadden we dan wel een paar heuvels gehad maar we gunnen het hen toch echt niet om ze de naam "berg" toe tebedelen.

Maandagmiddag de auto gepakt en afgereisd naar het, hopelijk, zonnige zuiden.Maar hoe dichter we bij de grens kwamen hoe harder de regen ons probeerde te ontmoedigen.Aan het eind van de dag kwamen we in Roncevalles aan. We werden daar vriendelijk welkom geheten door enkele Nederlandstalige mannen. Het klooster is geadopteerd door de Santiago-stichting en elke twee weken komen er een aantal (hoofdzakelijk mensen die de pensioengerechtigde heben bereikt) de monniken een handje helpen om de Santiagogangers in hun eigen taal te verwelkomen en van hulp te voorzien. De drie mannen die ons te woord stonden hadden de typische maar toch mooie Nederlandse namen Henk, Henk en Henk en zo gebeurde het dat "onze Henk" aan de praat kwam met Henk, Henk en Henk en er dus vier Henken ideeen stonden uit te wisselen.

We hadden bedacht om de reis aan te vangen met een stevige maaltijd en deze te nuttigen in een restaurant welke niet door de pelgrims werd bezocht. Niet omdat we ons meer of beter dan hen voelen maar gewoon om langzaam aan het pelgrimeren te wennen.Omdat het wat aan de late kant was en de wetenschap dat iedereen om 22.00 op bed moest liggen deed ons besluiten om in het restaurant naast het klooster een plekje te vinden. Dit bleek dus niet zomaar te kunnen. De tweede service in de gaarkeuken begon pas om 20.30 dus we mochten niet zomaar binnen. Bovendien moesten we een tickèt kopen om bij de andere pelgrims aan te mogen schuiven. Na zijn geboorte had nog nooit iemand aan de ober uitgelegd dat er een woord bestaat dat "klantvriendelijk" heet en hem was dus al helemaal niet bekend wat dit woord betekent. Ik denk dat de man ooit door de ETA uit de club was geweerd want we werden in een taal aangesproken waar zelfs nog geen woordenboek van bestaat.

We begrepen uiteindelijk dat we al voorgerecht de keuze hadden uit een Spaanse variant van de ons bekende erwtensoep of een pasta tomatensaus. We maakten onze keuze en toen onze "voorhap" op tafel kwam hadden we direct door dat we goed in het pelgrimsleven werden ingewijdt. Henk en Piet kozen voor de groene variant en ik voor de pasta.Wat een BULT eten!! En dan moets het hoofgerecht nog komen!

Bij aankomst hadden we Jonas in de keuken zien staan die aan het borden wassen was. En toen de forellen op tafel kwamen begrepen we dat hij niet alleen in de walvis had gezeten. Wat een joekels! Wat doen? Ze allebei opeten of er eentje bewaren om onze fietsen in te stallen. Piet had een kippenpoot met frites besteld.

De meeste pelgrims zijn wandelaars en die hebben de ongewoonte om s'ochtends vroeg al te vertrekken. Deze ongewoonte is zo gewoon geworden dat in de meeste herbergen het licht om 10 uur uitgaat en dat je tussen 6 en 8 uur ( ja s'ochtends) vertrokken moet zijn.

De eerste nacht dus matig geslapen. We lagen op een zaal met een man of 50 en toen het licht om 22.01 uitging begon de eerste wedstrijd bomenzagen of beter gezegd snurken. Deze wedstrijd had nog maar drie deelnemers maar de volgende , die nog geen kwartier later begonnen, had een deelnemer of 6.

Wat een kabaal! Het meest vervelende was dat de wedstrijd pas om een uurtje of 5 was afgelopen. De uitslag was onbeslist en er werd dus besloten de wedstrijd over te doen. Wel met nieuwe deelnemers maar gelukkig zonder ons.

De volgende dag zaten wij dus ook al vroeg op onze stalen rossen. Nou ja, de enige die zit is Henk. De andere twee pelgrims verplaatsen zich dus hoofdzakelijk liggend.

De zich lopend verplaatsende pelgrims volgen een andere route dan de onze dus we komen elkaar heel af en toe tegen. Wat wel zeker is dat die van hen veel mooier is dan de onze. Zij lopen langs velden, bossen en onverharde paden terwijl wij van de afgelopen 170 km ongeveer 165 km zwart asfalt hebben gezien.

De eerste dag ging redelijk snel voorbij ( Piet heeft al het nodige geschreven en ik wil niet in herhaling vallen)

Die avond besloten we te overnachten in het plaatsje Puenta la Reina. Een prachtig oud oord waar de oudste Romaanse brug van Europa te vinden is. Deze brug der geliefden is in de 11e eeuw gebouwd en ook nu waren er dus enkele koppels die hun liefde op verschillende wijze aan elkaar aan het verklaren waren.

Ook hier ging het licht om 22.00 uit. We lagen deze keer met zeven mannen en één Franse dame op zaal en we hadden de hoop dat de wedstrijd snurken van de avond ervoor wel een winnaar had opgeleverd. Die was er dus! Alleen was deze man zo trots dat ie gewonnen had dat hij het nog een keer liet blijken.

s' Ochtends toen hij zijn ogen open deed vroeg ik hem of Hij wel goed had geslapen. Gelukkig voor hem stelde hij mij niet dezelfde vraag. Die eikel snurkte zo hard dat de aannemer zelfs terug kwam om te kijken of er nog een betonmolen aanstond.

De route begint (vind ik) wel een beetje te commercieel te worden. Het feit dat er elke dag een nieuwe lading pelgrims komt heeft bij een aantal personeelsleden de vriendelijke benadering totaal van de harde schijf gewist. Zo snauwde de Schoonmaakster ons om half 9 toe dat de herberg om 9 uur verlaten diende te worden.

Vorig jaar zijn we tijdens de ruim 1250 afgelegde kilometers één fietser en een stuk of 8 lopers tegengekomen dit jaar lijkt het wel of we in een plaag zijn beland. Ook dit jaar hebben we alleen de eerste dag vier fietsen in de stalling gezien maar nog niemand werkelijk zien pedaleren. Wel hebben we een Amerikaans echtpaar ontmoet die een tandem hadden gehuurd en deze in st Jean Pied de Port hadden laten afleveren om daar de tocht aan te vangen. Echter bleken er bij ontvangst maar twee pedalen en één zadel meegeleverd te zijn. Goed, het was een echtpaar dus het probleem zadel was snel opgelost maar de pedalen moesten bij de plaatselijke fietsenboer worden aangeschaft.

De tweede dag hebben we iets meer meegemaakt. Waar onze snelheid vorig jaar een gemiddelde fietssnelheid betrof moeten we dit jaar toch wel wat (lees heel wat) inleveren.

Vorig jaar bestond onze route hoofdzakelijk uit vlak of glooiend terrein en af en toe en heuvel. Dit jaar moeten we met een vergrootglas op zoek naar iets vlaks en hebben de heuvels nu echt de naam berg gekregen.

Tijdens het berg op rijden kwamen we langs een ouderwetse Supermercado Je weet wel zo een winkel waar je eten en drinken kan kopen) Toen we op de hoogte van de voordeur waren kwam er een minder jong echtpaar naar buiten lopen ( ik wil niet zeggen bejaard maar ze waren het wel) Zij liep met twee stokken. Eentje om niet om te vallen en de andere stok werd met haar man gedeeld om hem zodoende naar huis te leiden. Maar toch hadden Piet en ik de grootste moeite om ons met dezelfde snelheid als het koppel te verplaatsen. U snapt het dus waarschijnlijk al, het gaat dus soms langzaam, ECHT langzaam.

Gisteren zijn we langs de mooiste plek gefietst die we ooit hebben gezien. ECHT, NIET TE GELOVEN maar we houden de plek geheim want misschien komen we nog wel en keer terug. EEN WIJNBRON!!!!!!!

Zelfs in Frankrijk hebben ze nog nooit van een wijnbron gehoord laat staan gezien. En WIJ hebben er één ontdekt. En echt hoor, ik vertel het aan niemand. Maar de echte dorstigen zouden even op Google kunnen kijken.De wijn stroomt daar met een snelheid van 5000 liter per uur naar buiten en het is nog GRATIS ook. De spanjaarden hadden echter geen rekening gehouden met een paar dorstige Frans/Nederlandse pelgrims! Snel werd alles wat maar enig vocht kon bevatten geleegd om te worden gevuld met dit goddelijke nat. Het aanbod van Piet om zijn sokken te gebruiken werd door Henk en mij vriendelijk op begrijpelijke wijze afgeslagen.

U snapt wel dat we gisteren dus niet veel kilometers meer hebben gereden maar gelukkig werden we net op het moement dat d Guardia Civile stopte wakker. We liggen onze roes nu in een herberg uit te slapen en gelukkig niet in een Spaans cachot.

We kwamen hier ook nog twee Tempeliers tegen. Eigenlijk is dit ras ruim 700 jaar geleden door een Franse koning uitgemoord maar ik ben aan het uitzoeken of er toch nog enkele het overleeft hebben. De foto volgt nog.

Ook onderweg kwamen we 2 Koreanen tegen, waarvan eentje in een oud model rolstoel, zo eentje van 24 kg. Zij waren als project de Camino aan het doen om in hun thuisland de minder validen meer onder de aandacht te brengen. Ze werden helemaal enthousiast van onze beperkingen en natuurlijk werden wij ook gefilmd en mpesten we even in het Koreaans een Yell meeschreeuwen. Geen idee wat we eigenlijk geroepen hebben.

De herberg dus. Van te voren even gebeld of er plek was en na een bevestigend antwoord zei de dame dat ze er over een half uur zou zijn. De dame is , wij weten het zeker, gescheiden, maar is zo dik dat wanneer ze in de lucht springt ze klem blijft zitten. Maar ondanks dat vindt ze zelf waarschijnlijk dat ze als een echte Congita uitziet want zelfs het wachtwoord van de wifi is dus de Kont van Xita.

Op haar site staat dat een overnachting €10 p/p is en een ontbijtje €3. Toen we kwamen bleek het tarif voor een overnachting in eerste instantie €20 te zijn maar na enig tegenstribbelen van ons werd dit €12 en €4 voor een ontbijt.We doen of we het niet erg vinden maar morgenochtend jatten we gewoon haar TV mee.

We zijn nu drie dagen onderweg. Ik ga zo even de plaats innemen die Piet net heeft vrijgemaakt in de douche. Henk hoeft vandaag niet te douchen want hij heeft nog zo weinig inspanning geleverd dat de hugo boss van drie dagen geleden nog ruikbaar is.

We hebben nog meer meegemaakt maar we zijn moe en schrijven dat morgen weer op.

TRUSTE.

Afgelegde afstand woe. 04-10 : 39 km

Afgelegde afstand dond. 05-10 : 46 km