Zo, een paar dagen niks geschreven. Geen zin, niks beleefd,oplaadsnoertje van telefoon,ipod en ipad defect dus niet te bereiken en geen verbinding te krijgen. Slechte excuses, sommige echt waar, maar ik was moe, niet gewoon moe maar doodop. De "echte mannen" zijn nu even naar het dorpje Vendome waar we zijn om een show met een waterorgel te gaan bekijken maar ik weet nu al dat ze drijfnat terug zullen komen. De regen valt met bakken uit de lucht en ze zijn lopend weggegaan. En daar komt ook nog eens bij dat Waldorf en Stattler niet meer zo snel te been zijn.(even googelen) Ze komen inderdaad net terug want voor Piet was er geen kroeg op loopafstand te vinden (max te lopen afstand 328 meter en 12 cm, de kroeg was een meter of vijf verder en hij moest dus met de finish in zicht afhaken) We hebben nu dus maar een fles goedkoop Frans vocht geopend en deze gaat, zoals het echte zwervers betaamd van mond tot mond. Kan prima want een koortslip is normalerwijze met een week of zes weer over.

En zo ziet het eruit als alles weer opgeladen kan worden.....

U zal het dus moeten doen met een bijeenraapsel van momenten die bij ons in ieder geval op onze harde schijf staan gebrand.

Een dag of vier geleden zat er een vreemd krakend geluid in mijn fiets maar ik kon niet ontdekken waar het geluid vandaan kwam. Piet stak een helpend oor toe en meende te horen dat het in mijn rechterwiel zat. Rechterwiel hoor ik u denken. Ja ik verplaats me nog steeds op een driewielfiets en het geluid zat dus in dit wiel. In het eerste beste plaatsje gestopt op het grasveld voor het gemeentehuis alwaar de cantonier ( gemeentewerker voor de niet franstaligen) net aankwam rijden op zijn zitmaaiertje om dit grasveld nog mooier te maken. Het wiel werd er afgehaald en we ontdekten dat het lager dus inderdaad slecht liep. We hoefden het boek met oma's keukentips er niet bij te halen om erachter te komen dat een beetje smeermiddel wel eens zou kunnen helpen.

Goed, het boek van oma hadden we dan niet nodig maar gelukkig had ze voor we weggingen nog een flesje gevuld met ouderwetse kroonolie.Bedankt ma. Er werd dus een magisch mengsel van Purol en olie gemaakt en op het lager aangebracht. Dat dit echt een wondermiddel is blijkt wel uit het feit dat het wiel nog steeds draait. De hele happening had zo lang geduurd dat toen we weggingen de cantonier het plekje waar wij hadden gezeten nog even kwam maaien.

We kwamen dus in een plaatsje en gingen naar de kerk met de hoop een stempel te scoren. Helaas was de kerk dicht en net op het moment dat we weg wilden gaan kwam er een dame aan. We vroegen haar of er een mogelijkheid was om een stempel te bekomen. Ze zei ons dat we dan naar de presbitaire moesten want daar was de priester. De mannen naar binnen met drie stempelboekjes en meneer Odekerke en de koster ( ik weet niet hoe zo een ding bij de katholieke kerk heet) wilde toch wel zien wie het derde wiel aan de wagen was dus hij kwam met hen naar buiten om kennis te maken. Het was een aardige jongeman waarbij we toch zoiets hadden: en je kon toch zo goed leren. We spraken over van alles en nog wat toen hij vroeg of wij er prijs op stelden dat hij een benediction voor ons zou doen. Aangezien Henk en Piet hoofdzakelijk bezig zijn met het routeboekje en daarbij ook nog eens vaak en veel aan eten en drinken denken, en de franse taal minder beheren, dachten ze dat ze werden gevraagd voor de koffie. Groot was dus de verbazing dat de Praitre zijn ogen dicht deed en tot de Heer begon te spreken. Snel werden de ogen dus ook gesloten en daar stonden 5 gelovigen. Nou ja, twee gelovigen en drie goedgelovigen.

Na het uitspreken van de zegen en de goede wensen van de Heer gingen we op pad en de verzengende hitte weer tegemoet. Ik heb van de week op deze blog al een aantal keren het woord kanjer voorbij zien komen en ik heb er die dag inderdaad een keer aangedacht maar dat was toen ik naar het juiste woord zocht om uit te drukken hoe ik me in die verzengende hitte voelde. De woorden plofkip en kiloknaller verwoorden het best hoe ik me op dat moment in mijn vel zat.

De priester heeft waarschijnlijk gevoeld heeft dat er bij de drie pelgrims een "minder gelovige" zat en besloot, zonder dat we het wisten, uit voorzorg een pact met de duivel te sluiten.

Want, nog geen uur later stond ik weer met een lege voorband. Band geplakt en weer met frisse tegenzin verder. Nog geen uur later waren we ter hoogte van een kerkhof aangekomen en weer stonden we met een lege band. Kortom, een goed uur later en nog vier keer dat ding te hebben geplakt gingen we weer op pad. En ja hoor, nog geen vijf kilometer verder liep de hele buitenband eraf. Weer gestopt en daar kwam een gepensioneerde Eddy Merxx aanfietsen. Een lange man met het gestalte van een jonge sperzieboon. Groen t-shirt, korte broek en een gebruind lijf. Hij stopte en wilde ons een helpende hand toesteken. Bij gebrek aan (het goede) gereedschap kregen we het wiel er niet uit. Toen hij dit zag zei hij dat we bij hem thuis wel even mochten klussen als we dit wilden maar ik antwoordde hem dat dit met een lekke band wat moeilijk ging stelde hij voor dat hij wel even wat gereedschap zou halen en vertrok weer. Een kwartiertje later kwam hij terug en het wiel werd er uit gehaald.

Tijdens het "klussen" vertelde hij dat hij arts was en zich had gespecialiseerd in accupuntuur en als we tijd hadden wilde hij wel wat voor ons betekenen. Ik zei hem vriendelijk dat dit niet hoefde aangezien 5 lekke banden meer dan genoeg was, hij begreep het volkomen, we schudden handen en namen afscheid van onze redder in nood.

Onze magen begonnen wat honger geluiden te maken en we besloten om een Duitse supermarktketen wat te sponsoren. Op een grasveldje naast de buurtsuper werden de hammetjes gesmeerd en er kwam een man aanslenteren die de deur van een, op een invalidenplek geparkeerde, auto opende en ons bon appetit wenste. Hij vroeg waar we vandan kwamen en op ons antwoord vertelde hij dat ie op 21-jarige leeftijd in 1971 in Rotterdam was geweest. Even later wilde ik bijdehand overkomen en zei hem dat hij in 1950 was geboren waarop hij vroeg hoe of ik dat wist.

Zo, nu slapen, misschien morgen meer.