Al vrij snel na ons vertrek vanuit Compiegne kwamen we door een klein plaatsje Estree St. Denis waar we de deur van de kerk open zagen staan en besloten aan te kloppen voor een stempeltje in ons pelgrimspaspoort. We werden verwezen naar de pastorie en daar ontvangen door de priester, gekleed in soutane. Aan de keukentafel zaten 2 mannen de opbrengst vanuit de collectezakken te tellen. Op een of andere manier vond ik dat vrij toepasselijk voor zo'n RK-kerk. We kregen ons stempeltje en de priester liep mee naar buiten om ons uitgeleide te doen. Daar vroeg hij ons of hij ons de zegen mocht geven voor onze reis naar Santiago. Aldus geschiedde en werden we midden op het Dorpsplein gezegend.

Groepsfoto met de priester inEstree St. Denis

Onze eerste rust hielden we in een zieltogend chauffeurscafe aan de rand van Clermont. De hele zaak incl. de woning ernaast stond te koop. De N31 was sinds kort om het dorp heen geleid en de uitbater had duidelijk geen klandizie meer. Dat straalde hij wel uit ook. Van ons arme pelgrims werd hij ook niet rijk: 1 koffie en 2 cola.

Piet nog even in gesprek met de uitbater van het chauffeurscafé

Een half uurtje later kreeg Erik een lekke band. Z'n voorband en op dezelfde plek als gisteren. De band werd geplakt, maar na 2 minuten stonden we weer stil. Nu bij een begraafplaats en het lukte pas na een aantal pogingen om de band weer geplakt te krijgen. Weer met vervolg, maar na een half uur was het alweer raak: weer lek. De redding kwam van een passant: hij regelde een sleutel 17 om het voorwiel eraf te halen, en er een -weliswaar niet passende- andere binnenband op te zetten.

En weer een lekke band.... Henk ziet het echt niet meer zitten

Ondertussen was het al zo laat geworden dat ik, Piet besloot om door te fietsen. 4 km verderop, in het plaatsje Mortefontaine zou een refugee zijn voor pelgrims en die kon ik dan alvast bespreken. Aangekomen in dat plaatsje bleek men echter van niets te weten. Zowel de vrouw van de koster als in de lokale Mairie wist men van geen refugee.

Ik besloot door te fietsen, naar de volgend camping, nog 12 km verderop. In de verwachting dat Erik en Henk mij wel in zouden halen. Zo'n 6 km verderop, in het plaatsje Meru belde ik hen om te vragen waar zij waren. Nog steeds dus op de plek van de lekke banden: van de nieuwe band bleek het ventiel lek te zijn.... Erik en Henk besloten spontaan de tent ergens in het bos op te slaan, want zij hadden er geen zin in qom in het donker te gaan fietsen. Het was ondertussen al 19.45 uur en om 20.30 uur zou het donker worden.

Ik ging in Meru op zoek naar een hotelletje. Dat was er wel, maar bleek gesloten te zijn. Dan toch maar doorfietsen naar de camping, nog 6 km te gaan. Dan maar zonder tent en ergens onder een afdakje slapen ofzo. De laatste stevige helling voor de camping kostte me nog een kwartier fietsen, zodat ik om 20.45 uur aankwam op de camping in Henonville. Ik wilde net mijn matje + slaapzak onder een mooi afdak deponeren toen Erik belde dat ze toch onderweg kwamen fietsen. Een half uurtje later arriveerden ook zij, zodat we toen nog even snel de tent op konden zetten. Er stond een fraaie feesttent en omdat er mogelijk onweer zou komen zetten we onze tent onder die feesttent op, zodat we zeker zouden weten dat we 'm droog in konden pakken.

De tent onder een tent (foto van de volgende ochtend)

We waren letterlijk uitgeput. Na douchen en een snelle hap maaltijdsalade wisten we niet hoe snel we ons mandje in moesten duiken. Dat was toch nog kort voor middernacht.

Afgelegde afstand: toch nog 76 km.