Vanacht dus slaapdronken of dronken van iets anders in slaap gevallen om vervolgens te worden gewekt door het vreemdzame geluid van zachttikkende druppeltjes op onze tent. Dat vreemdzame en druppeltjes was echter van korte duur want enige minuten later veranderde dit in wrede druppels! Wat doen we? Blijven we liggen of gaan we verder met onze plicht? Aangezien het zondag was besloten we toch maar om de Heer te plezieren en op zoek te gaan naar één van zijn riante aardse buitenverblijven, ook wel kerk of kathedrale genoemd, en onze dag met een stempel te beginnen.

Net toen ik Hem begon te prijzen en te bedanken dat ik nog steeds geen platte band had gehad bleek de Duivel mij ook niet vergeten te zijn want ik hoorde een knal en kwam slingerend tot stilstand. Ik had er totaal geen rekening mee gehouden dat dit kon gebeuren want in de zeikende regen moest alles uitgepakt worden om de plakspullen te voorschijn te halen (waarom stopt men die zooi in zo een klein doosje??) Doordat ik vanaf het begin me de rol van bezemwagen eigen heb gemaakt rijdt ik meestal een eindje achter de twee Don Quichottes. Deze waren de heuvel inmiddels al aan het afdalen en voor mij al uit het oog verdwenen. Daar kwamen nog veel sneller twee mountainbikers aangestormd en gelukkig kon ik de laatste, door een stok tussen zijn wiel te steken, afremmen. Ik vroeg ze of ze tegen de mensen die ze gingen inhalen wilden roepen "leke band,leke band" met de hoop dat Henk en Piet zouden begrijpen dat ik een probleem had ( voor een Fransman is het onmogelijk om lekke te zeggen) Dat hij deze Nederlandse taalles goed had begrepen bleek uit het feit dat Henk en Piet even later de helpende hand kwamen toesteken.

Piet was zo vriendelijk om mijn voorband van de velg te halen en bij gebrek aan het juiste gereedschap om het wiel uit de voorvork te halen werd hij dus " op den velg hersteld". Na een half uur vertaging te hebben opgelopen op onze planning die we niet hebben stapten we, inmiddels door en door nat, weer op onze stalen rossen. De enige droge plek die ik nog aan mijn kleren had was de plooi van de sok van mijn rechtervoet die vervolgens ook nog eens een drukplek had veroorzaakt. Om wat op te warmen maar vooral wat op te drogen besloten we op zoek te gaan naar een kroegje. Dat ook hier de ontvolking en ontkerking van de dorpjes zijn intrede had gedaan bleek wel uit het feit dat zelfs in de dorpjes waar de pastoor vroeger ook kroegbaas was er dus niemand was te vinden die ons ook maar iets kon verkopen.

Uiteindelijk kwamen we dus in Saint Quentin met de verwachting maar vooral de hoop om iets eetbaars te vinden hetgeen ook niet al te makkelijk was want het feit dat het dus nog steeds zondag was en de klok de twee uur al gepasseerd was had zelfs een aantal uitbuiters doen besluiten om de deur dicht te doen of te houden. Al dwalend kwamen we langs een duister zaakje met een Turks, Afghaans of anderstalige eigenaar waar de foto's op de menukaart er mooier uitzagen dan wat we later op het bord kregen. Maar eerlijk is eerlijk, we denken dat we van Rob Geus wel een duimpje zouden hebben gekregen.

Nadat onze magen geen knorrende geluiden meer veroorzaakten en weer buiten stonden stelde Piet voor om maar een halve rustdag in te lassen. Aldus geschiedde. Wij op zoek naar een jeugdherberg waar we direct geaccepteerd werden omdat we er waarschijnlijk toch jonger uitzien dan dat we zijn. Eerlijkheidshalve moet is toegeven dat de dame achter de receptie niet ver van de pensioengerechtigde leeftijd af leek te zijn, geen trouwring droeg en haar zinnen misschien wel had gezet op de drie groene blaadjes die voor haar balie stonden.

Spullen uitgepakt en te drogen gehangen, vervolgens lekker gedoucht, zelfs een uurtje de ogen dicht gedaan, even bijkletsen om er achter te komen dat de Pyreneen toch wel heel ver zijn en tot slot ontdekken dat deze vriendschap meer is dan de plicht om "even" naar die heuveltjes te fietsen.

Aangezien het dus zondag en de winkeliers ook van hun welverdiende rust genieten hebben we voor vanavond dus geen alcoholische vesnapering kunnen kopen maar proberen dit te compenseren met een door meneer ten Blijker bereidt soepje, enkele grote glazen water en diepe borden koffie.

Wie weet hebben we morgen weer wat te vertellen.

Voor nu: Oogjes dicht en snaveltjes toe, slaap lekker ( aldus een oude uil )

O ja,nog een korte beschrijving van de camping. Een kleine, groene en gezellige plek waar een aantal stacaravans stonden waarvan een groot gedeelte "bewoond" werd door mensen die er al jaren kwamen. Geen 5, geen 4, geen 3, geen 2 maar toch een goede 1 ster camping. De eigenaar vertelde ons net voor we weggingen dat sinds hij eigenaar ( 2 jaar) was er nog nooit iemand met een rolstoel was geweest. Toen ik hem voorstelde om een bordje met foto en handtekening op deze historische plek op te hangen sloeg hij dit aanbod beleeft af. Het sanitair was goed, want wij pelgrims zijn over het algemeen met een bak water om ons te wassen en onze tanden te poetsen al tevreden. Echter, als je al drie dagen in de brandende zon hebt gereden en je de lucht van hen die voor je fietsen gaat verwarren met de lucht van de gierwagen die je net heeft ingehaald weet je dat het tijd is om de wasbeurt wat grondiger aan te pakken. Voordeel van de twee andere pelgrimerenden is dat ze nog, zelfs als ze licht aangeschoten zijn, nog op hun benen kunnen staan. Maar als die twee dingen je vaker in de weg zitten dan echt nut hebben moet je roeien met de riemen die je hebt.

Ik moest dus ook aan een grondige wasbeurt geloven maar geef u eerst een omschrijving van de badkamer. Een douchebak van 80 x 80 cm met daarvoor een plek met dezelfde groote, Vervolgens een rolstoel van 78 x 78 cm die er ook nog in moet en dit keer was het niet de douche die was aangesloten op een timer maar het licht waarvan de schakelaar ook nog eens in de verste uithoek van dit hok zat en ook nog eens naast een ingenieuse schakelaar die de 160 cm verder hangende douchekop, en mij dus ook, van water moest voorzien. Wat dus gedaan . Buiten met de deur open uitgekleed, vervolgens zeep binnen gelegd en handdoek op rolstoel om daarna in een razend tempo op te klimmen, de waterschakelaar een draai te geven de timer van het licht een slinger te geven, op de grond te gaan zitten, onder de douche te gaan zitten en net als ik met rug wil beginnen gaat het licht weer uit. Een minuut of tien later zat ik uitgeput maar gewassen weer in mijn stoel en kon het licht weer aan. Tot op heden hebben PIet en Henk nog niet gezegd dat ik stink en er vliegen ook nog geen strondvliegen om me heen dus ik denk dat het project douchen goed is afgesloten.