Nou zeker wel!! Vandaag hebben we voor de vijfde achtereenvolgende dag de pedalen rondgedraaid, en hoe.

Gisteravond had Henk den Blijker zich voorgenomen om een vorstelijke maaltijd voor ons te bereiden en de door ons (een dag eerder) gekochte zak met diepvriesgroenten werd daarvoor geopend. En je snapt het al, na een nacht en een dag te hebben verbleven in een omgevingsthemperatuur van een graadje of 35 was er weinig overgebleven wat de term "diepvries" nog kon verdragen (We staan open voor het juiste woord wat verdragen kan vervangen.)

OM toch wat proteïnen binnen te krijgen werd door de twee meëeters, Piet en ik dus, geadviseerd om er een paar verse eieren doorheen te draaien. Aldus geschiedde. De goed gevulde pan werd naast de gasbrander gezet en "den Blijker" probeerde zijn fornuis aan de gang te krijgen. Helaas moest hij na een poging of zes afhaken omdat het gasbusje dus voor de zoveelste keer was leeggelopen. Het rubbertje bleek lek te zijn maar gelukkig veroorzaakte dit lekke rubbertje minder leed dan het lekkende rubbertje van onze oude Rhenense buurman in 1962..

Wij nuchtere (letterlijk en figuurlijk)Hollanders besloten direct om er dan maar een koud buffet van te maken.We zijn er inmiddels al aangewend dat als het "Circus van Jeroen Bosch" de camping oprijdt we nogal wat bekijks hebben. We storen ons hier totaal niet aan en zo gebeurde het ook op deze bijna lege camping. Onze buurman, die eerst,denkend dat wij hem niet gezien hadden,vanachter het raam van de tent had staan gluren durfde het aan om zijn hoofd naar buiten te steken. Ça va? Oftewel lukt het, NEE LUL, dat zie je toch zelf ook wel!! We hebben geen gas, krijgen die al veel te lang ontdooide zooi dus niet opgewarmd, hebben besloten om het dan maar koud op te eten en hebben daar dus eigenlijk totaal geen zin meer in. DUS!! Als jij je vrouw nou even gaat ophalen en haar vriendelijk doch zeer dringend verteld dat ZIJ ONS ETEN OP GAAT WARMEN dan mag je vanaf vandaag gewoon voor de tent gaan staan gluren.

Maar laat het zo net niet zijn gegaan!!!!!

De man zag onze den Blijker stuntelen en besloot hem aantespreken. Nu zegt het spreekwoord dat en goed verstaander een half woord nodig heeft maar als de verstaander dus een niet-verstaander blijkt te zijn komen we nog niet verder.

De man kwam naar Henk en stelde hem/ons voor dat zijn vrouw het wel voor ons wilde opwarmen en dat aanbod sloegen we dus niet af. En het mooiste was dat ze na een half uurtje ook nog de afwas kwam ophalen en dit schoon terug bracht. Wij hadden al een aantal manieren in onze gedachte hoe we haar onze dank konden laten blijken maar we besloten uiteindelijk toch maar om geen huwelijkscrisus te veroorzaken. Helaas had Henk iets minder geluk want aangezien bij iets later klaar was moest hij de afwas zelf doen.

We zijn vanochtend voor ons doen een keer vroeg vertrokken want om 9 uur zaten we al op de fiets. Het leek allemaal de goede kant op te gaan totdat ik er na 40 km achter kwam dat de batterij van de ondersteuning nog maar half vol was( zie het eerste verhaal ONDERSTEUNING wil dus NIET zeggen dat ik niets hoef te doen) Er was/is dus een probleem. We besloten om in Cambrai de plaatselijke horeca een financieel hart onder de riem te steken. Maar aangezien wij toch ook graag hebben dat het mes aan twee kanten snijdt, of zoals de Fransen zeggen: het moet wel Donnant Donnant zijn, besloten we daar te gaan eten waar we de accu van een beetje stroom konden voorzien.

Nu is het zo dat de meeste accus aangeven hoeveel stroom er nog inzit maar de mijne blijkt een uitzonderlijk geval te zijn. Hij geeft inderdaad aan dat er nog stroom inzit maar doet dit zolaat dat vluchten niet meer kan. Ik kwam dus met een schok tot stilstand toen de accu leeg bleek te zijn. Wanneer je accus voldoende zou hebben zou niet niet zo een probleem zijn, zelfs met een verlengsnoer van een kilometertje of 500 zou het best lukken maar als je beide niet hebt en ook wat minder goed te been bent heb je dus, om het netjes te zeggen: een probleem. En dat had ik dus ook, en niet zo een kleintje ook. Er werd een verliefd stelletje aangesproken maar die hadden duidelijk andere bedoelingen maar ze konden ons nog wel uitleggen dat we 400 meter verder net voor de brug het "jaagpad" langs het kanaal konden volgen. Er bleek echter 50 meter voor deze brug nog zo een zelfde ding te liggen en Henk en Piet draaiden al vol frisse tegenzin linksaf de berg op. Ik volgde hen braaf maar toen de weg stijler werd dan de man had verteld en er zowel links en rechts geen water was te zien besloot ik in overleg met Henk dat ik zou omdraaien en ze in de loop van de avond wel weer een keer zou zien. Piet was al zo enthousiast aan de beklimming van de Mont Piet begonnen dat we hem niet terug wilden halen. Ik had het idee opgevat om bij iets of iemand aan te bellen en te vragen of ik mijn accu zou kunnen opladen. Helaas bleken zowel iets als iemand op vakantie te zijn want er werd nergens open gedaan en ik besloot dan toch maar opzoek te gaan naar een andere optie om op de camping te geraken. En ja hoor, daar was mijn gehoopte pad langs het kanaal. Ik vroeg nog even na of dit pad bij de camping uitkwam en de vraag werd bevestigend beantwoord. Ik denk echter dat de twee dames wel de klok hadden horen luiden maar de klepel nog nooit hadden gezien.

Ik denk dat de laatsten die het pad hebben gebruikt de Romeinen waren toen ze in 73 na Christus het Archeon hebben gebouwd en dat er na die tijd nooit meer iemand over heen is geweest. O ja, er zijn in 1916 nog een aantal mensen geweest van de mijnopruimingsdienst die de bommen ter plekke hadden opgeblazen maar er geen behoefte in hebben gezien om de gaten te dichten. Hebben jullie nu een idee over wat voor weg ik heen moest om me weer bij " hen die me hadden geprobeerd te lozen" te voegen?. Ik voelde me net het kleine kuikentje met de halve eierdop op zn kop. Want zij zijn groot en ik is klein.

Het pad zou MAAR 5 km lang zijn. MAAR,MAAR, als ik diegene die me dit heeft verteld morgen tegen kom krijgt hij alsnog een schop onder zijn reet, ik moet dan wel vragen of Henk dit voor me wil doen.

Ik heb dus ruim een uur over de vijf km gedaan maar daar zag ik mijn redder ( Henk) in nood. Helaas bleek hij aan de andere kant van het kanaal te rijden. Nadat hij was omgekeerd en zowaar meelijden met me bleek te hebben heeft hij me de heuvel opgeduwd en is de laatste 3km met me meegereden.

Op de camping heb ik de mannen, maar vooral mezelf op één,twee, nee zelfs drie biertjes gertrakteerd vervolgens onze buik nog even dik gegeten met een maaltijd uit de Belgische keuken en nu douchen, tanden poetsen naar bed en wie weet hebben we morgen weer wat te vertellen.

Truste.