De achterblijver.

Iemand die achter blijft.

Voorbeeld: Als iedereen al wat geschreven heeft dat hij of zij, in dit geval hij ook wat schrijft.

Achtergeblevene- Achterlijk mens-iemand die achteraan komt-Talmer-Uitvaller.

Enige jaren geleden hebben wij dus het nuttige met het aangename weten te combineren en zijn een kilometer of duizend ten zuiden van Veenendaal gaan wonen.

Voor dat ik zittend werk kreeg, maar wel elke dag in een cabriolet rijdt, was ik meer een sportende eenling. Mountainbiken, klimmen, kanoën maar vooral vliegeren.

Tegenwoordig ben ik nog veel sportiever: Ik KIJK wielrennen, ik KIJK formule 1, en ik KIJK heel veel andere sporten. Hierbij train ik vooral mijn rechterarm die in een vloeiende beweging het glas naar mijn mond brengt en train tijdens het kantelen van het glas mijn pols ook nog eens. Dat noemen ze hier ook: Deux mouches dans un seul coup. (Voor de mensen die geen F/N woordenboek hebben: Twee vliegen in een klap)

Mede dankzij deze grote sportieve inspanningen had ik al jaren de gedachte om een keer naar Santiago de Compostella te gaan alleen had ik nog geen enkel idee hoe dat zou moeten gebeuren. Lopen was geen optie, alleen met de rolstoel ook niet echt en ik heb zelfs overwogen om te gaan klunen maar met de wetenschap dat er tussen Veenendaal en Santiago niet overal ijs te vinden zal zijn en de gedachte dat ik na een paar honderd meter al kapotte knieën en ellenbogen zou hebben heb ik dat idee ook maar snel laten varen en Santiago maar “in de kast gezet”

Toen Henk in december 2013 belde dat Piet een tijdje in bed moest blijven heb ik een paar dagen later de auto gepakt om hem met een bezoekje te “verblijden”

Natuurlijk deed het ons wat toen we elkaar zagen maar iedereen weet dat ECHTE KERELS niet huilen en zodoende wij dus ook niet. Maar oh oh wat had ik de volgende dag een blaar aan de binnenkant van mijn wang waar ik iets te hard in had gebeten.

Tijdens de paar keren dat ik bij Piet in de Hoogstraat ben geweest zei hij dat hij het jammer vond dat hij zijn ooit gehoopte reis naar Santiago niet meer zou kunnen lopen. En om een lang verhaal niet nog langer te maken, aan het eind van de avond hadden besloten om dit wel even samen te doen.

Even dus!

Ja, hoe pakken we dat aan? Gaan we samen, gaan we met een volgauto die onze spullen meeneemt, sturen we onze spullen naar vooraf gekozen plekken of proberen we mensen zo gek te krijgen dat ze met ons meefietsen?

Maaaaaar daar was onze redder in nood!!! HENK. Gek of geniaal?

Voor ons geniaal maar voor anderen misschien gek. Feit is dat we elkaar al meer dan 40 jaar kennen en dit dus de ultieme gelegenheid is om onze vriendschap te testen.

Aangezien ik mijn armen nog nodig heb om mee te lopen, niet dat ik de hele dag op mijn kop hang, heeft de revalidatiearts me ooit afgeraden om wedstrijden met de rolstoel te gaan doen en mede daardoor ben ik nooit met een handbike in aanraking gekomen.

Om toch wat in beweging te blijven heb ik in 1997 een driewiel-ligfiets gekocht en heb daar, voor we verhuisden enkele duizenden kilometers mee gemaakt.

Een mooiere manier van voortbewegen moet er nog uitgevonden worden: lekker onderuit gezakt je benen rondjes laten draaien en nog vooruit komen ook.

Toen we hier komen wonen is de fiets op zolder gekomen en ik had eerlijk gezegd nooit gedacht dat hij daar ooit vanaf zou komen.

Maar daar was, alweer een redder in nood en dit keer was zijn naam dus Piet.

Vorig jaar september begon onze geplande reis wat concretere vormen aan te nemen en moest er dus getraind gaan worden. Voor de mensen die al eens in Frankrijk zijn geweest hoef ik het niet uit te leggen maar voor hen die er nog nooit geweest zijn: Het is hier op het platteland levensgevaarlijk om je op een ander vervoermiddel dan een auto of motor te verplaatsen. De wegen zijn smal of soms heel smal, de fransen drinken nog wel eens een alcoholische versnapering voordat ze de auto pakken maar ze zijn hier vooral niet gewend aan zich langzaam voortbewegende tweewielers.

Mede hier door heb ik de eerste 6 maanden van mijn training een keer of drie per week op de hometrainer doorgebracht. Dit gebeurde echter wel voor de televisie met voor de eerste drie kwartier Discovery (om zo toch wat van de wereld te zien) om de volgende drie kwartier af te sluiten met een heerlijk kookprogramma.

Echter, de dag dat ik voor de eerste keer mijn ligfiets de weg voor het huis opdraaide zakte het lood zo diep dat het bijna letterlijk mijn schoenen uitliep.

Waar ik voorheen wekelijks een kilometer of 100 in huis aflegde moest ik nu al na 100 meter omkeren. Ik kreeg de pedalen niet rond! De oplossing was snel gevonden: Fiets uit elkaar, alles smeren, twee vingers in de neus en goan met die banaon (aldus Henk). De eerste twee dingen waren zo gepiept alleen die twee vingers waren niet in mijn neus te krijgen. Goed, het liep lichter maar nu moest ik na 150 meter afhaken.

Daarbij komt ook nog dat we hier bovenop een heuvel wonen en het dus alle kanten op naar beneden gaat om vervolgens weer omhoog te gaan.

En dan heb ik ook nog de mazzel dat van mijn benen alleen de bovenbeenspieren nog doen waar ze ooit door onze lieve heer voor zijn uitgevonden en de rest heeft er al een aantal jaren geen zin meer in.Zolang de weg dus vlak is gaat het prima maar zodra het echt bergop gaat moet ik afstappen, en, inderdaad, dat gaat niet of zeer moeilijk.

Het trainen op een hometrainer bleek dus niets te zijn in vergelijking met het trainen in de vrije natuur op een echte fiets.

Ik was zo gedesillusioneerd dat ik de telefoon al in de handen had om Henk en Piet in te lichten dat ik wel mee zou gaan maar dan als chauffeur van de bezemwagen. Gelukkig was daar mijn schatje die me voorstelde om eerst maar weer eens bij het begin te beginnen: de arm en polstraining dus.

Het heeft geholpen en na een week of drie in de put te hebben gezeten heb ik half maart de fiets maar weer eens uit de schuur gehaald.

Nu zijn de meeste mannen, zo ook ik, gezegend met een fijne schoonmoeder.Mijn schoonvader had een echt sprookjeshuwelijk: Elke avond als hij uit zijn werk kwam zat er een heks op de bank.Toen ik op haar vraag of het allemaal lekker ging met de geplande reis antwoordde dat ik een beetje in zak en as zat opperde ze me om een ondersteuning te kopen.

Even een uitleg voor de mensen die denken dat ik dus een nepper ben:

NEE, geen motor maar een ONDERSTEUNING!!

Dus om vooruit te komen MOET ik zelf meefietsen en als ik zelf te weinig doe STOPT de motor er mee.

Dat advies was, na het weggeven van haar dochter het beste wat ze ooit in haar leven heeft gedaan.

In maart en april dus opzoek gegaan naar een ondersteuning en ik denk/dacht met het merk Crystalyte een goede keuze te hebben gemaakt.

Denk: sinds april werkt de ondersteuning prima. In april met Henk en Piet een paar uurtjes in het oude vertrouwde Nederland gefietst en vervolgens hier ook nog de nodige kilometers afgelegd.

Dacht: Vorige week donderdag stopte de motor er halverwege een helling mee en toe ik voelde was de temperatuur net niet zo hoog om er een eitje op te bakken.

Er was dus een probleem.

Ik direct Marianne opgebeld die me een kwartiertje later met de aanhanger kwam ophalen.

Bij thuiskomst het wiel uit de fiets gehaal ingepakt en vrijdag verstuurd naar de Belgische importeur.

Nu ontstaat het volgende probleem: Voorwiel in België en de fiets gaat maandag op de vrachtwagen van Frankrijk naar Nederland. Maar, het komt goed want als hij woensdag in Nederland aankomt heb ik nog ruimschoots de tijd om het wiel op 5 september weer in te bouwen.

Een bekende Veenendaalse filosoof heeft ooit gezegd: Er is geen nacht zo donker of het wordt weer licht en zodoende heb ik er alle vertrouwen in dat we met zijn drieën vertrekken.

En om met de openingszin af te sluiten. Ik weet zeker dat enkele omschrijvingen niet op mij toepasbaar zijn maar hoop vooral dat het met de overige ook goed zal komen.

En om echt af te sluiten met de woorden van DE andere Henk: It giet oan!

NB:Lieve mensen, op deze site staat dat jullie ons "fotoruimte" cadeau kunnen doen.We hebben inmiddels al zoveel ruimte dat we elke tien minuten kunnen stoppen om een foto te maken en er dus bijna geen tijd meer over is om te fietsen, wat toch het hoofddoel is. Het zou ons beter uitkomen als we wat meer ruimte in onze tassen zouden krijgen maar ja, dan komen we helemaal niet meer voor uit.